Süleymaniye Camii

Osmanlı mimarisinin en görkemli eserlerinden biri olan Süleymaniye Camii, sadece mimarî ihtişamıyla değil, taşıdığı derin anlamlarla da dikkat çeker. 53 metre yüksekliğinde ve 27.5 metre çapındaki dev kubbesi, altındaki yarım kubbelerle desteklenmiştir. Dört köşesine yerleştirilen minareler ise simetrik olmayan yapılarıyla camiye özel bir karakter kazandırır. Kuzeydeki iki minare ikişer şerefeli ve 56 metre yüksekliğindedir; diğer iki minare ise camiye bitişik olup üçer şerefelidir ve 76 metreye ulaşır.

Bu ihtişamlı yapının inşası tam 7 yıl sürmüş, bu da dönemin padişahı Kanuni Sultan Süleyman'ı endişelendirmiştir. Çevresinden gelen dedikoduların da etkisiyle bir gün ikindi vakti camiye gitmiş ve gördüğü manzara karşısında şaşkına dönmüştür: Mimar Sinan, caminin ortasında sessizce nargile içmektedir. “Bu ne iştir, Mimarbaşı?” diye haykıran Sultan’a karşılık, Sinan gayet sakindir. Çünkü o, nargilenin çıkardığı fokurtularla caminin akustiğini test etmektedir.

İmamın mihrapta söylediği her kelimenin caminin en uzak köşesine aynı berraklıkta ulaşabilmesi için özel bir sistem kurmuştur. Anadolu'nun farklı yerlerinden 65 adet dev turşu küpü getirterek bunları kubbenin eteklerine dizmiş, sesi doğru şekilde yönlendirecek mükemmel bir yansıma sistemi oluşturmuştur.

Ancak sadece sesle yetinmemiştir Sinan... O dönemde cami, 275 büyük kandille aydınlatılıyordu. Kandillerden çıkan isin duvarları karartmaması için orta kapının üzerine özel bir odacık inşa ettirmiştir. “İs Odası” denilen bu bölümde toplanan isi, özel bir nemlendirme yöntemiyle mürekkebe dönüştürmüş, caminin duvarlarını süsleyen hatlar işte bu is mürekkebiyle yazılmıştır.

Ve yıllar sonra bu sanat ve mühendislik şaheseri, hâlâ dimdik ayakta. Süleymaniye’nin duvarları sadece taş değil; bilgi, tevazu ve sabırla örülmüş gizli sırlarla doludur. Rivayet edilir ki caminin bazı duvarlarındaki ölçüler, sayısal olarak Allah isminin harf değerlerine karşılık gelir.